Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Gąsior – Majchrowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Rytych

przy udziale Prokuratora xxxxxx

po rozpoznaniu w dniach: 13.10.2016 r., 25.11.2016 r., 21.04.2017 r.

sprawy:

R. W.

syna H. i B. z domu P.

urodzonego w dniu (...) w Ż.

oskarżonego o to, że:

W dniu 12 czerwca 2016 roku o godzinie 20:30 na ulicy (...) w T., województwo (...), prowadził pojazd mechaniczny marki F. o numerze rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0.31 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

1.  na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne przeciwko oskarżonemu R. W. na okres próby 1 (jednego) roku, z tą zmianą w opisie zarzucanego mu czynu, że w miejsce wyrażenia „znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0.31 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu” przyjmuje wyrażenie „znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością alkoholu w wydychanym powietrzu prowadzącą o godzinie 20:36 do stężenia na poziomie 0.31 mg/l” i przyjmuje, że czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 178a § 1 k.k.;

2.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego R. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 (jednego) roku, z wyłączeniem prawa jazdy kategorii CE;

3.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzeka wobec oskarżonego R. W. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

4.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego z wyłączeniem prawa jazdy kategorii CE zalicza oskarżonemu R. W. okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 15 czerwca 2016 roku;

5.  zasądza od oskarżonego R. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem poniesionych w sprawie przez Skarb Państwa wydatków oraz wymierza mu opłatę w wysokości 60 (sześćdziesięciu) złotych.

Sygn. akt II K 522/16

UZASADNIENIE

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim postawił oskarżonemu R. W. zarzut popełnienia czynu polegającego na tym, że :

- W dniu 12 czerwca 2016 roku o godzinie 20:30 na ulicy (...) w T., województwo (...), prowadził pojazd mechaniczny marki F. o numerze rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0.31 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu

to jest przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k.

W toku przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 12 czerwca 2016 roku około godziny 20:30 na ul. (...) w T. funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w T. zatrzymali do kontroli drogowej kierującego samochodem marki F. o nr rej. (...).

Okazał się nim R. W. .

Funkcjonariusze policji poddali go badaniu stanu trzeźwości urządzeniem kontrolno - pomiarowym.

R. W. znajdował się w stanie nietrzeźwości. Wynik badania przeprowadzonego za pomocą A. o godzinie 20:36 wyniósł 0,31 mg/l, zaś o godzinie 20:51 wyniósł 0,28 mg/l, a za pomocą A. o godz. 21:04 wyniósł 0,25 mg/l i o godz. 21:06 wyniósł również 0,25 mg/l.

(wyjaśnienia oskarżonego R. W. – k. 20v. akt spray II K 522/16;

notatka urzędowa – k. 1 akt sprawy 1 Ds. 451.2016;

protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 2, k. 3 akt sprawy 1 Ds. 451.2016;

opinia (...) w Ł. – k. 48-49 akt sprawy II K 522/16;

opinia (...) w Ł. – k. 64-65 akt sprawy II K 522/16)

R. W. posiada uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B i C od dnia 31 lipca 1981 roku, a kategorii BE i BC od dnia 26 lipca 1996 roku.

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2016 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim zatrzymał R. W. prawo jazdy o nr (...) wydane w dniu 01 sierpnia 2011 roku przez Starostę (...), które został odebrane w dniu 12 czerwca 2016 roku.

(kserokopia prawa jazdy – k. 7 akt sprawy 1 Ds. 451.2016;

postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy – k. 11 akt sprawy 1 Ds. 451.2016;

pismo Starosty (...) – k. 12 akt sprawy 1 Ds. 451.2016)

R. W. urodził się w (...) roku. Jest żonaty, ma trójkę dzieci w wieku 25, 26 i 30 lat. Ma wykształcenie zawodowe – kierowca-mechanik. Pracuje w firmie PL (...) z siedzibą w R., gdzie do zdarzenia zarabiał 2500 zł miesięcznie, a obecnie przebywa na urlopie bezpłatnym.

R. W. nie był leczony psychologicznie, psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo.

(dane osobopoznawcze – k. 20-21 akt II K 522/16;

dane osobopoznawcze – k. 16 akt sprawy 1 Ds. 451.2016)

R. W. nie był uprzednio karany.

(dane o karalności – k. 21-22 akt sprawy 1 Ds. 451.2016;

dane o karalności – k. 29-30 akt sprawy II K 522/16;

dane o karalności – k. 54-55 akt sprawy II K 522/16;

kserokopia postanowienia Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 09.02.2017r. o umorzeniu postępowania wykonawczego w zakresie zatarcia skazania – k. 74 akt sprawy II K 522/16;

kserokopia wniosku z dnia 12.12.2016r. wraz z załącznikiem – k. 75-76 akt sprawy II K 522/16;

kserokopia wyroku nakazowego z dnia 18.08.2011r. Sądu Rejonowego w Opocznie – k. 77 akt sprawy II K 522/16)

Na rozprawie w dniu 13 października 2016 roku R. W. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że żona źle się poczuła i jechał po leki dla niej. To była niedziela. Do południa wypił ćwiartkę wódki z kolegą. Po południu nie pił. Czuł się trzeźwy. Już wracał z apteki. Pojechał do lasu za własną potrzebą i wtedy został zatrzymany przez policję. Wykorzystał urlop, teraz jest na urlopie bezpłatnym. Pracował w tej firmie na stanowisku kierowcy ciężarówki. Nie ma innego stanowiska pracy, które mogliby mu zaproponować. Nie wie, jak długo może być na tym urlopie bezpłatnym. Do kierowania potrzebuje prawo jazdy kat. C i E. Był skazany za kradzież drzewa. Zapłacił wtedy ok. 450 zł. Pracodawca nie żądał od niego danych o karalności, kiedy podejmował tam pracę 2 lata temu, ani też nie musiał dostarczać takich danych.

(wyjaśnienia R. W. – k. 20v. akt spray II K 522/16)

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd opierał się na zgromadzonym w sprawie i pozytywnie ocenionym materiale dowodowym. Nie budzi on wątpliwości ani co do faktu kierowania przez oskarżonego samochodem na drodze publicznej pod wpływem alkoholu, ani też co do wysokości stężenia alkoholu w jego organizmie. Zasadniczym dowodem sprawstwa oskarżonego są przede wszystkim niekwestiowane przez strony w toku postępowania protokoły użycia urządzeń kontrolno – pomiarowych, którymi zbadano oskarżonego. Sąd przyznał im moc dowodową, gdyż nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w ich sporządzeniu, a nadto ich treść nie była kwestionowana przez oskarżonego. Sąd uznał za wiarygodne przyznanie się oskarżonego do winy. Trudno bowiem wskazać na jakikolwiek racjonalny powód, dla którego oskarżony miałby sam siebie pomawiać o zachowanie, które nie było jego udziałem w rzeczywistości, narażając się w ten sposób na odpowiedzialność karną.

Przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu koresponduje z wynikami użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu – A. i A.. Oskarżony nie zgłaszał uwag ani zastrzeżeń co do sposobu, ani wyników przedmiotowych badań. Fakt prowadzenia przez oskarżonego pojazdu mechanicznego po drodze publicznej w dniu 12 czerwca 2016 roku potwierdza również treść notatki urzędowej sporządzonej przez funkcjonariuszy Policji, którzy dokonali kontroli ruchu drogowego z udziałem oskarżonego.

Z uwagi na konieczność uwzględnienia wiadomości specjalistycznych, ustalenia Sądu oparte zostały także na opinii biegłych z Pracowni Toksykologii Sądowej Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w Ł. dr n. chem. M. T. i dr n. med. P. P.. Wydaną przez biegłych opinię Sąd uznał za niesprzeczną, jasną i pełną. Biorąc pod uwagę treść wskazanej opinii, sposób wnioskowania, zawarte w tej opinii wnioski uznać należało za spełniające wymogi stawiane tego rodzaju dowodom i jako takie za przekonywujące.

Zarówno przyznanie się oskarżonego, jak i pozostały ujawniony materiał dowodowy zasługują na przymiot wiarygodności, wobec czego odwołano się do nich przy czynieniu ustaleń faktycznych w sprawie. Dowody te ostały sporządzone przez kompetentne organy w przepisanej przez prawo formie i nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a i ich treść nie budziła wątpliwości.

Zgodnie z art. 76 § 2 k.k., jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę lub środek karny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed ich wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem ich wykonania. Natomiast zgodnie z art. 107 § 4a k.k. w razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania prawomocnego orzeczenia.

R. W. w dniu 20 października 2011 roku uiścił nawiązkę, a w dniu 24 października 2011 roku uiścił karę grzywny, orzeczone wobec niego wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 18 sierpnia 2011 roku w sprawie II K (...)

Wobec powyższego, w dniu 24 października 2012 roku, skazanie w sprawie II K (...)Sądu Rejonowego w Opocznie uległo zatarciu z mocy prawa.

Mając na względzie powyższe ustalenia Sąd uznał oskarżonego za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk, z tą zmianą w opisie zarzucanego mu czynu, że w miejsce wyrażenia „znajdując się w stanie nietrzeźwości – 0.31 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu” przyjmuje wyrażenie „znajdując się w stanie nietrzeźwości z zawartością alkoholu w wydychanym powietrzu prowadzącą o godzinie 20:36 do stężenia na poziomie 0.31 mg/l”.

Powyższe oznacza, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku określonego w art. 178a § 1 k.k., gdyż jechał na drodze publicznej pojazdem mechanicznym znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdyż zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przekroczyła wartość określoną w art. 115 § 16 k.k., który zawiera definicję stanu nietrzeźwości. Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem stan nietrzeźwości w myśl art. 115 § 16 kk. zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Oskarżony niewątpliwie spożywał przed rozpoczęciem jazdy alkohol i w związku z tym znajdował się w stanie nietrzeźwości. Swoim zachowaniem zrealizował więc znamiona zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, iż R. W. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu umyślnie. Przypisany zaś mu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym bowiem stanie faktycznym mógł on zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jego zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę. W momencie podejmowania przypisanego mu działania przestępnego był w pełni poczytalny. Ponadto, w ocenie Sądu, przypisany mu czyn był bezprawny, a stopień jego społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy.

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W treści art. 66 § 1 i 2 k.k. wskazane zostały więc trzy przesłanki warunkowego umorzenia postępowania związane z czynem zarzucanym oskarżonemu to jest: społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, wina nie jest znaczna, zagrożenie karą za zarzucane sprawcy przestępstwo nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności. W powyższej sprawie czyn który popełnił oskarżony spełnia wszystkie wyżej wskazane przesłanki.

Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Należy zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie. Pozytywna ocena postawy oskarżonego i jego dotychczasowego życia ma charakter prognostyczny, prowadząc sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Przesłanka ta nie będzie spełniona, a przeciwnie - zachodzi przeszkoda w orzekaniu o warunkowym umorzeniu postępowania, jeżeli sprawca był już skazany za jakiekolwiek przestępstwo umyślne i nie nastąpiło zatarcie tego skazania. Nie stanowi przeszkody w orzekaniu o warunkowym umorzeniu wcześniejsze skazanie za występek nieumyślny, a także wcześniejsze orzeczenie wobec sprawcy warunkowego umorzenia postępowania w sprawie o występek popełniony umyślnie.

Jeżeli chodzi o kolejną przesłankę wskazaną w art. 66 § 1 k.k. – braku wątpliwości co do popełnionego czynu, to taki brak wątpliwości wynika przede wszystkim z postawy sprawcy i złożenia przez niego wiarygodnych wyjaśnień. Formalne przyznanie się do winy nie jest jednak warunkiem sine qua non orzekania o warunkowym umorzeniu postępowania. Ustawa bowiem wymaga jedynie, aby zachodził brak wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i okoliczności tego czynu - w aspekcie wskazanych w art. 66 k.k. przesłanek stosowania tej instytucji.

W aspekcie powyższych wywodów, oraz przy uwzględnieniu występujących w sprawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowych, w ocenie Sądu konstatować należy, iż stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości czynu inkryminowanego R. W. nie jest znaczny. W realiach niniejszej sprawy niewątpliwym bowiem jest, iż oskarżony, swym postępowaniem, polegającym na poruszaniu się w godzinach wieczornych w dniu 12 czerwca 2016 roku, samochodem po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, naruszył podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a mianowicie wymóg trzeźwości oraz godził w dobro prawne, jakim jest życie i zdrowie. Kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości zawsze jest niebezpieczne. Oznacza to, że organ orzekający nie musi wykazać, iż zachowanie sprawcy sprowadziło zagrożenie, a nawet udowodnienie przez oskarżonego, że w konkretnej sytuacji zagrożenie nie powstało i powstać nie mogło jest bezskuteczne i z odpowiedzialności za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. nie zwalnia. Oceniając czyn R. W. nie można jednak stwierdzić, że cechuje go wysoki stopień społecznej szkodliwości, a tym samym, przestępstwo jego zasługuje na łagodniejsze traktowanie. W tym miejscu, podkreślić bowiem trzeba, że Sąd uwzględnił fakt, iż stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu stwierdzone u R. W. w chwili zatrzymania kształtowało się na poziomie 0,31 mg/l, a więc jedynie nieznacznie (aczkolwiek nie minimalnie) przekraczającym dopuszczalny próg ustawowy 0,25 mg/l, który decyduje o zakwalifikowaniu czynu sprawcy prowadzącego pojazd po spożyciu alkoholu, jako przestępstwo, a nie wykroczenie. W ocenie Sądu niebagatelne znaczenie, przy ocenie sposobu zachowania sprawcy przed popełnieniem przestępstwa, ma fakt dotychczasowej niekaralności (co więcej należy go rozpatrywać w aspekcie wieku oskarżonego – 54 lata). W przypadku R. W. Sąd uwzględnił także takie okoliczności jak fakt, iż jak przyznał spożył alkohol przed południem (ćwiartkę wódki z kolegą), a w chwili zatrzymania wracał z apteki, gdzie udał się po leki dla żony i jak się okazało w czasie badania alkohol nie został jeszcze wydalony z jego organizmu. Podkreślić należy, iż w istocie rzeczy z przeprowadzonych badań wynikało, że alkohol stwierdzony u niego był fazie eliminacji. W kontekście powyższych wniosków oraz mając na uwadze całokształt okoliczności związanych z naruszeniem przez oskarżonego porządku prawnego, a także fakt, iż w istocie rzeczy wina i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, nie są znaczne, zaś okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne w stosunku do R. W. na okres próby 1 roku.

Zdaniem Sądu sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa oraz jego właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko szczególne okoliczności przestępstwa, stanowią pozytywną prognozę na przyszłość, i pozwalają przypuszczać, że mimo warunkowego umorzenia postępowania R. W. będzie przestrzegał porządku prawnego i nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem.

Mając na uwadze poziom alkoholu w organiźmie R. W., przekraczający próg trzeźwości opisany w art. 115 § 16 k.k., jak również czas i miejsce popełnienia zarzucanego mu czynu, uzasadnione jest twierdzenie, iż stwarza on zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego i przemawia to za czasowym pozbawieniem go uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Podkreślić w tym miejscu należy, iż Sąd miał na uwadze, że poruszanie się pojazdami mechanicznymi, ale też innymi pojazdami pod wpływem alkoholu stwarza realne niebezpieczeństwo dla innych użytkowników dróg, albowiem osoba jadąca pojazdem w stanie nietrzeźwości ma ograniczoną możliwość postrzegania oraz ograniczoną zdolność reagowania na zmieniającą się w sposób dynamiczny sytuację na drodze, wzrasta zatem ryzyko nieprzewidzianych zachowań kierującego. Zważywszy na powyższe, oraz w aspekcie faktu, iż oskarżony nie był dotychczas karany, w kontekście również wieku oskarżonego, zasadnym jest pozbawienie oskarżonego uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi na okres 1 roku. Jednocześnie Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 roku z wyłączeniem pojazdów, do których kierowania uprawnia prawo jazdy kategorii (...). Sąd miał na uwadze okoliczności w postaci okresu czasu, od którego oskarżony posiadał prawo jazdy oraz fakt, iż nie był wcześniej karany za kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. W ocenie sądu czyn popełniony przez oskarżonego w dniu 12 czerwca 2016 roku miał w jego życiu charakter incydentalny. Oskarżony posiada uprawnienia do kierowania pojazdami ( (...), C) od ponad trzydziestu pięciu lat, a mianowicie od dnia 31 lipca 1981 roku i pracuje jako kierowca zawodowy. Jest zatrudniony w firmie (...) z siedzibą w R. (do akt sprawy została załączona dokumentacja zawierająca opinie pracodawcy o R. W. – vide k. 8-14 przedstawiająca oskarżonego jako pracownika obowiązkowego, sumiennego i odpowiedzialnego, a nade wszystko nie sprawiającego żadnych problemów). Obecnie oskarżony z uwagi na zatrzymanie prawa jazdy korzysta z urlopu bezpłatnego. W sytuacji utraty prawa jazdy kategorii (...) oskarżony nie będzie mógł wykonywać pracy zarobkowej u dotychczasowego pracodawcy. W aspekcie powyższego, oraz zważywszy, iż prowadził on pojazd mechaniczny do którego wymagana jest kategoria prawa jazdy (...) zdaniem Sądu, celowe jest wyłączenie z przedmiotowego zakazu prawa jazdy kategorii (...).

Zgodnie z art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów, zalicza się okres rzeczywistego stosowania odpowiadających im rodzajowo środków zapobiegawczych – zatrzymanie prawa jazdy. W związku z powyższym na poczet orzeczonego zakazu, na podstawie art. 63 § 4 k.k., Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 12 czerwca 2016 roku.

Sąd kierując się dyrektywą zwartą w art. 67 § 3 k.k. i art. 39 pkt. 7 k.k. zasądził od oskarżonego R. W. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 złotych. Przy ustalaniu jego wysokości Sąd wziął pod uwagę sytuację osobistą, rodzinną i materialną oskarżonego. Sąd uznał, iż ten środek karny będzie stanowił dla oskarżonego R. W. wystarczającą dolegliwość i spełni wobec oskarżonego funkcję zarówno prewencyjną, jak i wychowawczą – środek ten będzie stanowił dodatkowy element w procesie kształtowania prawidłowej postawy oskarżonego.

Rozstrzygając o kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. i zasądził od oskarżonego R. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie, przy czym wysokość opłaty Sąd ustalił na podstawie art. 7 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).